ALEKSANDAR VUČO

Aleksandar Vučo bio je srpski umjetnik koji je djelovao u više područja. Bio je dragovoljac u Prvom svjetskom ratu. Kasnije se preselio u Francusku kako bi dovršio obrazovanje – završio je gimnaziju u Nici, upisao Pravni fakultet na Sorboni i kasnije doktorirao u Parizu.

Vučin književni put započeo je 1923. godine suradnjom u časopisu Putevi. Njegova prva pjesma Krov nad prozorom objavljena je 1926. Vučo je imao presudnu ulogu u utemeljenju beogradskog nadrealističkog pokreta eksperimentalnim romanom Koren vida (1928) i knjigom poezije Humor zaspalo (1931). U potonjoj, kao i u poemama Nemenikuće (1932.) i Ćirilo i Metodije (1932.), odstupa od konvencija tradicionalnog pjesničkog jezika dovedenih do krajnosti. Ova djela obiluju verbalnom duhovitošću, igrom riječi, kalamburom, odvažnim improvizacijama te ekscentričnim i dinamičnim kombinacijama riječi. Godine 1930. Vučo je suosnivač srpske nadrealističke grupe i koautor manifesta u almanahu Nemoguće. Njegovi suurednici almanaha bili su Marko Ristić i Dušan Matić. U istom almanahu objavljen je i njegov scenarij za nadrealistički film Rakovi na prsima.

Vučo je surađivao u časopisima poput Nadrealizam danas i ovde i pisao članke pod pseudonimom “Askerland” za časopis Politika. Uređivao je lijevo orijentirani časopis Naša stvarnost (1936. – 1939.), a kasnije i Svedočanstva (1952). Njegova asocijativnost inspirirana nadrealizmom obilježila je njegovu dječju poeziju, uključujući Podvizi družine „pet petlića“, (1933.) (s Dušanom Matićem). Vučo je s Matićem napisao i povijesni roman U gluho doba (1940.) te je autor dviju romanesknih trilogija.

Nakon 1945. Vučo se upušta u svijet kinematografije, upravljajući filmskim poduzećima Jugoslavije (1947.) i predsjednik Komiteta za kinematografiju u Jugoslovenskoj vladi. Doprinio je teoriji filma esejima poput Glumac pred filmskom kamerom (1947). Vučo je surađivao s redateljem R. Novakovićem i napisao scenarije za Sofku (1948.) i Vetar je stao pred zoru (1959.).