Martek sebe naziva predpjesnikom, komunicira u javnim prostorima, na ulici, te se obraća širokom auditoriju. Njegov „svjesno infantilan“ umjetnički rukopis, njegov govor vida, prilagođen je populaciji osoba kojima nedostaje upravo vidna percepcija i to različitim tehnikama prilagodbe poput zvučnih opisa, filmske naracije, reljefnih otisaka i Brailleova pisma. Umjetnost, koja prema Marteku, nema alternative, prevodi se široj populaciji radi približavanja teže shvatljive avangardne umjetnosti.